Ikona stanowi istotę prawosławia; jest integralnie związana z jego życiem liturgicznym i sakramentalnym. Jest czymś więcej niż dziełem sztuki. Ikona ma wiele do powiedzenia jeżeli zrozumiemy jej symboliczny język.
Ikona
(gr. eikon:
obraz, wizerunek, portret) powstała w Cesarstwie Bizantyjskim
(330-1453) i stanowi syntezę tradycji hellenistycznej, wywodzącej
się z dziedzictwa grecko-rzymskiego, przekształconego i
przystosowanego do nauki chrześcijańskiej, oraz form artystycznych
pochodzących z Palestyny, Azji Mniejszej, Egiptu i Syrii. Malowidła
katakumbowe pierwszych wieków chrześcijaństwa stanowiły zaczątki
późniejszego malarstwa ikonowego. W Bizancjum terminem ikona
określano każde figuralne przedstawienie Chrystusa, Bogurodzicy,
świętych czy aniołów, bez względu na to czy było to malowidło
czy rzeźba. Kościół Prawosławny zastrzegł go wyłącznie do
malowideł na desce, wykonanych zgodnie z kanonami ikonograficznymi.
Elżbieta Smykowska, "Ikona. Mały słownik", VERBINUM, Warszawa 2002
